Kolejny ośmiotysięcznik. Celem była Kanczendzonga, ale okazała się być fatalną ostatnią wyprawą Wandy Rutkiewicz. Minęło 33 lata od zaginięcia polskiej wspinaczki.
Urodziła się w lutym 1943 r. w Plun na Litwie jako dziecko Zbigniewa Błaszkiewicza i Marii z domu Pietkun. W 1946 r. przeprowadziła się z rodzicami do Polski, osiedlając się w Łańcucie (województwo rzeszowskie), zanim przeprowadziła się do Wrocławia. Tam uczęszczała do szkoły podstawowej, liceum i ostatecznie zapisała się na Politechnikę Wrocławską, gdzie uzyskała tytuł magistra inżyniera elektroniki.
Zaginięcie Wandy Rutkiewicz. Obchody 33. rocznicy pamiętnej wyprawy do Kanczendzongi
W czasie studiów grała w siatkówkę, reprezentując najlepszą wówczas drużynę Gwardii w mieście. Choć początkowo zaczynała w AZS Wrocław, brała udział również w Uniwersjadzie w Budapeszcie (1965). Jej entuzjazm dla sportu był ogromny. Wanda, wówczas jeszcze Błaszkiewicz, miała naturalny talent do lekkoatletyki. Biegała na sprinty, skakała w dal, rzucała dyskiem, a nawet została… mistrzynią Polski klubów uniwersyteckich w pchnięciu kulą. Dodatkowo trenowała lekkoatletykę w klubie Parasol Wrocław.
Jednak to w górach odkryła swoją prawdziwą pasję.
Wykazywała się niezwykłą odpornością. Wyruszyła na swoją legendarną, trwającą całe życie wyprawę, by zdobyć Mount Everest, pomimo anemii. Aby podnieść poziom hemoglobiny, na który miała wpływ wysokość, na której miała się znaleźć, zdecydowała się na zastrzyki z żelaza. Po raz kolejny wytrwała. Z sukcesem zdobyła najwyższy szczyt na Ziemi, ośmiotysięcznik położony w Himalajach, rozciągający się na granicy Nepalu i Chińskiej Republiki Ludowej. Została pierwszą polską wspinaczką i trzecią kobietą na świecie, która dokonała tego wyczynu, po raz kolejny rzucając wyzwanie losowi.
Była pierwszą Europejką i pierwszą Polką, która zdobyła szczyt Mount Everest. W czerwcu 1986 r. została pierwszą kobietą na świecie i pierwszą Polką, która zdobyła K2, drugą co do wysokości górę na świecie (po Evereście).
Wanda – obecnie mężatka – Rutkiewicz była wyjątkową alpinistką, uważaną za jedną z najwybitniejszych, a przez wielu za najlepszą w historii.
Jej związek z tym szczytem rozpoczął się przed 1992 rokiem.
Zimą 1988 roku Wanda Rutkiewicz i Ewa Panejko-Pankiewicz, jako niezależny duet, wzięły udział w polsko-niemieckiej wyprawie. Ich misją było dokonanie pierwszego kobiecego wejścia na Yalung Kang, zachodni szczyt Kanczendzongi. Niestety, polskie wspinaczki musiały przerwać wyprawę z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych, które uniemożliwiły postęp. To doświadczenie było początkiem dla Wandy. Czuła, że w końcu wróci.
Trzy lata później, w 1991 roku, Wanda Rutkiewicz i Ewa Panejko-Pankiewicz dołączyły do słoweńskiej wyprawy „Kanch'91”. Tym razem celem było zdobycie szczytu Kanczendzongi. Jednak wyprawa zakończyła się tragicznie śmiercią dwóch wspinaczy.
Wanda nie poddała się. Po raz kolejny, w 1992 r., Kanczendzonga stała się jej celem w trzeciej próbie
Źródło
