Rodzice mogą w ciągu roku wziąć 2 dni opieki nad dzieckiem (lub zamienić je na 16 godzin). Takich dni wolnych nie muszą wcześniej wpisywać do kalendarza urlopów, w razie potrzeby można złożyć wniosek nawet z dnia na dzień. Ostateczną decyzję o przyznaniu wolnego podejmuje pracodawca, ale nie powinien odmawiać, jeśli nie istnieją poważne powody.
Pracujący w oparciu o umowę o prace rodzice mogą skorzystać z dwóch pełnopłatnych dni wolnych na opiekę nad dzieckiem. Uprawnienie to wynika z art. 188 Kodeksu pracy. Rodzice (nie muszą być małżeństwem) ustalają między sobą, które z nich wykorzysta przysługujące dni wolne. W całości może je wykorzystać jedno z nich albo mogą się podzielić – jeden dzień weźmie mama, drugi tata.
Niewykorzystana opieka nad dzieckiem przepada
Prawo do opieki nad dzieckiem przysługuje bez względu na staż pracy, natomiast znaczenie ma wiek dziecka: opieka przysługuje do dnia 14. urodzin. Niewykorzystane w danym roku dni przepadają i nie ma możliwości przeniesienia ich na kolejny rok.
Dwa dni opieki rodzicom przysługują łącznie na wszystkie posiadane dzieci. Niezależnie od tego, czy jest ich dwoje, troje, czy tylko jedno – i tak będą to dwa dni wolnego w roku. Rodzice mogą rozbić przeznaczoną dla nich pulę na godziny – 2 dni to 16 godzin, więc jeśli potrzebują zwolnić się dwie godziny wcześniej, by pójść z dzieckiem do lekarza, to mogą o to zawnioskować.
Opieka nad dzieckiem – jak złożyć wniosek?
Żeby uzyskać opiekę nad dzieckiem, należy złożyć pracodawcy wniosek o udzielenie wolnego. Decyzja o przyznaniu wolnego jest po stronie pracodawcy, ale nie powinien odrzucać wniosku pracownika, jeśli nie ma do tego ważnych i obiektywnych powodów.
Z uwagi na fakt, że 2 dni na dziecko może skorzystać tylko jeden z rodziców, oboje muszą złożyć stosowne wnioski: oświadczenie pracownika o zamiarze lub braku zamiaru korzystania z 2 dni opieki nad dzieckiem. Oświadczenie o braku zamiaru korzystania zazwyczaj znajduje się na jednym druku z wnioskiem o chęci skorzystania z 2 dni opieki na dziecko.
Dni na opiekę są płatne w pełnej wysokości – a więc więcej niż w przypadku zwolnienia chorobowego (L4 wynosi 80 proc. wynagrodzenia).
