Nawet połowa dorosłych Polaków może mieć insulinooporność. Mimo to większość osób nieprawidłowo wypowiada nazwę tego zaburzenia. Zobacz, jak robić to prawidłowo. Dowiedz się również, kto jest w grupie ryzyka.
Wśród przyczyn insulinooporności wymienia się czynniki genetyczne, otyłość, nieprawidłową dietę i brak aktywności fizycznej. Mówi się o tzw. powszechnej trójcy, na którą składają się niedoczynność tarczycy, zespół policystycznych jajników i właśnie insulinooporność.
Insulininoporność czy insulinoodporność – która nazwa jest prawidłowa?
Jedyna prawidłowa nazwa to insulinooporność, ponieważ w tym zaburzeniu nie chodzi o odporność, lecz o insulinę. Insulinooporność, w skrócie IR, to zmniejszona wrażliwość organizmu na insulinę, która jest bardzo ważnym hormonem, wydzielanym przez trzustkę. Insulina odpowiada za regulację poziomu cukru we krwi, za prawidłowy metabolizm węglowodanów i tłuszczów.
Jeśli trzustka jest w stanie insulinooporności, zaczyna produkować nadmiar insuliny w stosunku do ilości niezbędnej do przetworzenia cukru, który trafia do krwioobiegu. Z tego powodu tkanki stają się oporne na insulinę. Konsekwencje mogą być poważne. Nieleczona insulinooporność może wywoływać zaburzenia gospodarki węglowodanowej, zaburzenia hormonalne, a także zwiększyć ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2, hiperlipidemii i hipocholesterolemii.
Objawy insulinooporności
Insulinooporność może dawać różne sygnały, których początkowo nie wiążemy z tym zaburzeniem. Objawy nasilają się zwłaszcza po spożyciu posiłków, które powodują nagły wyrzut insuliny i wzrost poziomu glukozy. W tej grupie są przede wszystkim produkty bogate w cukry proste i skrobię. W związku z tym tak ważne jest, aby osoby dotknięte tym zaburzeniem stosowały dietę na insulinooporność.
Objawy wskazujące na isnulinooporność to:
- ciągłe zmęczenie, nasilające się po posiłku,
- nadmierna senność (stała lub po jedzeniu),
- wzmożony apetyt,
- napady głodu,
- problemy ze zrzuceniem dodatkowych kilogramów mimo stosowania diety redukcyjnej,
- opuchnięte, nabrzmiałe ciało (zwłaszcza brzuch),
- ciągła ochota na słodycze,
- bóle głowy,
- zmęczenie nieadekwatne do wysiłku fizycznego,
- rozdrażnienie i problemy z koncentracją,
- brak sił i chęci do życia,
- obniżenie nastroju przypominające depresję.
Jak sprawdzić, czy jesteśmy insulinooporni?
Aby przekonać się, czy jesteśmy insulinooporni, powinniśmy wykonać badanie poziomu glukozy we krwi oraz insuliny na czczo. Na podstawie tych parametrów lekarz wylicza współczynnik HOMA-IR (tzw. wskaźnik insulinooporności lub indeks HOMA). Dzięki temu może zweryfikować, w jaki sposób organizm radzi sobie z wyrzutem insuliny i jak tkanki na nią reagują. Według zaleceń, badanie powinno się powtórzyć nawet 3 razy, ponieważ poziom insuliny może się wahać w poszczególne dni.
